Stwory piekielne

Gonzo

Demon

Demon (gr. δαίμων daimon - dosł. ten, który coś rozdziela lub ten, który coś przydziela, także: nadprzyrodzona potęga, dola; łac. daemon) – istoty występujące w wielu wierzeniach ludowych, mitologiach i religiach, które zajmują pozycję pośrednią między bogami a ludźmi, między sferą ziemsko-ludzką, materialną a sferą boską, czysto duchową; istoty o cechach na wpół ludzkich, na wpół boskich; najczęściej są to nieprzyjazne człowiekowi duchy, związane pierwotnie z pojęciem nieczystości sakralnej.

W religii greckiej demon to początkowo nieosobowa moc nadprzyrodzona, którą z czasem zaczęto wyobrażać sobie w postaci różnych duchów podrzędnych bogom. Pierwotnie pojęcie to miało charakter ambiwalentny, stanowiło zarówno pozytywne jak i negatywne określenie nadludzkiej istoty - demony bywały groźne, ale i dobrotliwe (jako takie pełniły na przykład funkcję duchów opiekuńczych - w takim rozumieniu pisali o demonach m.in. Platon, Sokrates, Heraklit). Od czasów Ksenokratesa, wraz z rozwojem koncepcji dualizmu, demony zaczęto utożsamiać przede wszystkim ze złem, bowiem wszelkie uwikłanie w materię uważano za złe (więc i istoty powiązane z materią choćby częściowo).

W historii religii można zaobserwować, że często demonami stawały się zdegradowane bóstwa politeistyczne wyparte w toku rozwoju wierzeń z panteonu głównych bóstw. Często też podporządkowywano obcych bogów własnemu Bogu (w religiach monoteistycznych), degradując ich do poziomu demonów (dobrym przykładem takiego zjawiska jest „zdemonizowanie” Baala w Starym Testamencie).

Na kształtowanie się demonologii w judaizmie (a za judaizmem w chrześcijaństwie i islamie) wielki wpływ miały irańskie wierzenia: manicheizm, mazdaizm i zaratusztrianizm. Demony w tych religiach także zajmują pośrednią pozycję między ludźmi a Bogiem. Od czasów św. Augustyna uznano je za istoty jednoznacznie złe i zidentyfikowano z diabłami.

W wierzeniach słowiańskich najczęściej wystęujące typy demonów to: rusałki, południce, strzygi, topielice, latawce, płanetnicy, ubożęta i skrzaty oraz tzw. „bobo”.

Sposoby przedstawiania demonów odzwierciedlały lęki oraz niebezpieczeństwa grożące człowiekowi, ale także nadzieje i sposoby obrony przed zagrożeniami (w przypadku demonów dobrotliwych).

Jedno z najczęstszych wyobrażeń to demon o postaci drapieżnego zwierzęcia (otwarta paszcza z wielkimi zębami, ogromne oczy, ostre pazury), pojawiający się w nocy w miejscach budzących grozę. Napada jak dzikie zwierzę, przynosząc śmierć, zagrożenie, niszcząc materialne podstawy bytu. Czasem demony w takiej postaci utożsamiane są z groźnymi zjawiskami przyrody oraz niebezpiecznymi impulsami wypływającymi z wewnętrznej natury człowieka (głównie z agresją i popędem seksualnym, wykraczającymi poza normy kulturowe; przykładem może być kozioł-diabeł jako symbol nieokiełznanej seksualności).

Demony często pełnią także funkcję strażników, chroniących określone terytorium w imieniu jego „pana”. Takie demony najczęściej przedstawiano w postaci pól ludzkiej, pół zwierzęcej. Tak właśnie pierwotnie wyobrażano sobie cherubiny, strażników raju.

Ponadto wiele wyobrażeń demonicznych odwołuje się do postaci, które na ogół są człowiekowi życzliwe, a szkodzą mu jedynie w słusznym gniewie; demony często też wiąże się z postaciami zmarłych, niebezpiecznymi duchami przodków.

Przed demonami mają chronić m.in. amulety, specjalne zaklęcia, ofiary błagalne.

Według założeń spirytyzmu demon to określenie ducha trzeciego rzędu.

Cerber

Cerber (gr. Κέρβερος Kerberos) – w mitologii greckiej trzygłowy pies, który strzegł wejścia do świata zmarłych.

Hezjod (Teogonia 311) przedstawiał go jako bestię o spiżowym głosie i pięćdziesięciu głowach. Dopiero u późniejszych autorów Cerber miał trzy, dwie, a nawet tylko jedną głowę, nie wpuszczał do Hadesu żywych i nie wypuszczał zmarłych. Jednak Orfeusz udobruchał go śpiewem i grą na lirze. Sybilla prowadząc Eneasza uśpiła Cerbera ciastkiem z makiem i miodem (Wergiliusz, Eneida 6, 417-25).

Ujarzmienie i wyprowadzanie go na ziemię było ostatnią z 12 prac Heraklesa. Uważany był za syna Echidny i Tyfona oraz za brata Ortrosa. Cerber występuje często w rzeźbie antycznej i malarstwie wazowym. W micie o 12 pracach Heraklesa przedstawiony był jako trzygłowy pies o wężowej sierści.

nestif

Sukkub
Z łacińskiego succuba oznacza nałożnice.
Sukkuby przyjmują postać pięknych i kuszących kobiet, czasami wyposażonych w kopyta i rogi.
Nawiedzają swoje ofiary we śnie i kuszą uprawianiem seksu.
Sukkuby są też symbolem domu publicznego. W XV wieku rzeźby przedstawiające Sukuby umieszczono przed domami publicznymi.
Sukkuby stosunkiem seksualnym wysysają energie życiową z mężczyzn.
Królową sukubów jest Lilith.

Gość

poprawnie pisze się succubus

Łasic

Rogi - owszem, ale kopyta? Przyznaje, że spotkałam, ale bez kopytxD

Gabb

Pamiętaj, Pierwsza zasada ludzi piszących cokolwiek o demonach, sukkubach itd:

Jak ma rogi, musi mieć kopyta Wesoly

Toż to oczywiste, szczególnie w przypadku sukkubów: mają być piękne i kuszące. Nie wiem jak Ciebie, ale mnie kopyta podniecają xP

Łasic

Ja wolę wielofunkcyjne ogonyxD

Gabb

A ja wizerunek pewnego demona jako trzygłowego, z głową koguta, kozła i chyba jaszczurki, kurzymi nóżkami itd. Wesoly

Ciekawe czy kiedykolwiek się komuś tak dla jaj pokazał, czy to wymysł Wesoly

Łasic

Może i się pokazał, bo one generalnie mają w naturze pokazywać się w jak najbardziej przerażającej postaci, więc, jeśli daaawno temu ktoś wyobrażał sobie strasznego demona właśnie tak, no to, żeby go przestraszyć mógł przybrać ową postać.

Misterius

Są Sukkuby ale też Inkkuby, ta sama zasada tylko że: Oni sa w formie przystojnych męszczyzn, i kuszą kobiety. No i przy okazji Sukkuby biora sperme facetom o ktorych "pracowały" a następnie dają je Inkkubom do zapładniania kobiet. Dziecko zrodzone z Inkkuba ma być niegrzeczniejesze itd.

Łasic

No dobra, to o spermie to nie jestem pewna, czy do końca jest tak, jak powiedziałeś. Generalnie jest tak, że co prawda inkuby nie są materialne, ale hhmm.. nie wiem jak to nazwać. Może napiszę tak: jeśli inkub, czy inny demon jest dość silny to może zmaterializować siebie lub niektóre rzeczy. Sądzę, że ciężko byłoby utrzymywać takiemu sukkubowi czy inkubowi materialną, ludzką spermę, przenosić ją itd. Według mnie musi to działać na trochę innej zasadzie, której tu nie opiszę. Jak ktoś chce porozmawiać na ten temat to zapraszam na gg.